Στο σημερινό άρθρο θα μιλήσουμε για τα πρέπει, όχι αυτά που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας αλλά αυτά που μας βάζει η ίδια η κοινωνία και η νοοτροπία των “μεγάλων” στην οποία μεγαλώσαμε.
Πρέπει να πάμε σχολείο, πρέπει να σπουδάσουμε, πρέπει να μετακομίσουμε και να φύγουμε από το πατρικό μας, πρέπει να παντρευτούμε, πρέπει να κάνουμε παιδιά, πρέπει να δουλεύουμε, και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Όταν είσαι ακόμα έφηβος όλα αυτά φαντάζουν μακρινά και πολύ πιο κάτω στο δρόμο σου, και έχεις δίκιο. Όταν όμως κοντεύεις τα πρώτα -αντα, αρχίζεις να βλέπεις λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Από εκεί που ήσουν χαβαλές και “δε βαριέσαι”, βρίσκεσαι σε μία κατάσταση στην οποία δουλεύεις, γνωρίζεις πολύ καλά ότι ήρθε η ώρα να σταθείς στα πόδια σου και να κάνεις το επόμενο βήμα, αλλά για κάποιο λόγο κάτι σε τραβάει πίσω.
Νιώθεις ακόμα πιτσιρίκος και ίσως και να φοβάσαι να βγεις στον μεγάλο κόσμο εκεί έξω. Πρέπει όμως, και όχι επειδή το επέλεξες εσύ, αλλά γιατί έτσι είναι τα πράγματα. Η μαμά και ο μπαμπάς δεν είναι για πάντα, θα είναι δίπλα σου, αλλά εσύ θα είσαι ο κυρίαρχος της ζωής σου πλέον. Ίσως να διαφωνείς με τα πρέπει της κοινωνίας που μεγάλωσες, αλλά αυτά τα πρέπει, ως ένα σημείο, είναι η πραγματικότητα που αρνείσαι να δεις.