Μία λέξη θα πω που μου έχει μείνει απωθημένο, μπαλέτο. Από μικρή έκανα πολλά αθλήματα. Βασικά πήγαινα όπου με έστελνε η μαμά, και εγώ μικρό (και χαζό!) δεν μιλούσα να πω τι θέλω. Και ήθελα μπαλέτο! Αλλά το κατάλαβα στο γυμνάσιο, που τότε είχαν αρχίσει να ‘σφίγγουν’ τα διαβάσματα, μετά το λύκειο, πανελλήνιες και μεγαλώνοντας (και ψηλώνοντας!) οι πιθανότητες να γίνω πρίμα μπαλαρίνα όλο και απομακρύνονταν. Καλά δεν μπορώ να πω πώς ήταν όνειρο μου και δεν θα εκπληρωθεί ποτέ. Είναι απωθημένο, όχι όνειρο. Μη μπερδευόμαστε!
Όμως κάθε φορά που βλέπω οτιδήποτε σχετίζεται με μπαλέτο, θέατρα, φρου φρου, μπαλαρίνες, χορευτές, πουεντ κτλ μένω με το στόμα ανοιχτό, βασικά μαγεύομαι. Με μαγεύουν οι απαλές και αβίαστες κινήσεις που κάνουν, η στάση του σώματος που μοιάζει παραμυθένια, η πειθαρχία, η θέληση και η δύναμη ψυχής που έχουν για να σταθούν στα παπούτσια pointe, οι σμιλεμένοι μύεις που έχουν σε όλο τους το σώμα. Είναι σαν να βλέπεις ένα όμορφο παραμύθι να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου. Ναι μπορώ να πω με βεβαιότητα πώς οι μπαλαρίνες είναι παραμυθένιες. Αλλά μην παρεξηγηθώ, δεν έχω εμμονή! Δεν θα αγοράσω κάθε τι που θυμίζει μπαλαρίνα (από κάδρα μέχρι τετράδια). Απλά τις θαυμάζω.
Μη μακρηγορώ άλλο. Έβλεπα βίντεο στο YouTube, και έδειχνα μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε βιντεάκια που δείχνουν μόνο κινήσεις σε παπούτσια pointe, τι ήχο κάνουν, πόσο δύσκολο είναι να ισσοροπήσουν, και τι θαυμαστό είναι το αποτέλεσμα. Και έπεσα πάνω σε ένα βίντεο που δείχνει πώς φτιάχνονται αυτά τα παπούτσια, και μαντέψτε! Μαγεύτηκα ακόμα πιο πολύ! Μπορεί να είναι μεγάλουτσικο, αλλά είμαι 100% σίγουρη πώς η ώρα θα περάσει πολύ γρήγορα, καθώς το βλέπετε. Απολαύστε και μαγευτείτε!